President Directeur Shell Nederland leerde van haar coach om niet te wachten tot je wordt gevraagd 

Het had weinig gescheeld of Marjan van Loon (53), de eerste vrouwelijke directeur van Shell Nederland, was kok geworden. Ze had al jaren een goede baan als vice-president van de afdeling vloeibaar gas en kon maar niet bedenken: Wat wordt de volgende stap? Misschien van haar hobby saxofoon spelen haar werk maken? Of juist beter leren koken en een catering bedrijf starten? Een toekomst binnen Shell kon ook. Maar als het bedrijf haar graag wilde houden, dan zou je denken dat ze haar, de talentvolle technicus die er al sinds haar afstuderen werkte, al lang gevraagd zouden hebben toch? Ze kwam er maar niet uit. Via een schoonzus kwam er een externe coach. Je hebt het er steeds over, zei de coach, dus waarom solliciteer je niet gewoon op de allerhoogste functie? 

Zo kwam Van Loon op de shortlist om de toenmalige president-directeur op te volgen. In een gesprek hoorde ze dat er nog twee andere, zeer gekwalificeerde kandidaten waren. Van Loon: “Ik was al zó vereerd dat ik op de shortlist was gekomen, dat ik dacht: laat maar. Tot ik bedacht wat mijn coach me had geleerd: Marjan, hier moet je voor vechten en niet in je patroon blijven steken. 

Dus heb ik de ceo een heel kort mailtje gestuurd: ‘Ik weet dat ik veel gaten in m’n cv heb, maar ik heb ook enorm veel passie en kan snel leren’. Binnen een minuut kwam er een mailtje terug: Wat fijn om je enthousiasme te merken, ik denk dat je een heel goede kandidaat bent. ‘Hier ben ik’ zei ik met dat mailtje in feite, en ik denk dat ik daarmee de kiescommissie heb overtuigd: Die is niet bang. Wat je voor deze baan ook niet moet zijn. Maar zonder hulp van de externe coach was ik er vanuit gegaan dat ze dat wel wisten, want iedereen binnen Shell kende mij, toch? En jezelf aanprijzen is nu eenmaal een vaardigheid waar maar weinig mensen zonder aarzeling gebruik van maken. 

Achter de aarzeling om jezelf aan te prijzen kunnen gemakkelijk andere gedachtes volgen: ‘ze kennen me, dus als ik niet gevraagd wordt dan vinden ze me niet sterk genoeg misschien..’. Of.. ‘misschien ben ik ook wel niet sterk genoeg, wat heb ik nou helemaal bewezen???’  

Van Loon: Als de coach me niet op andere gedachten had gebracht, had ik het mailtje niet gestuurd. Waarmee Van Loon maar wil zeggen: wacht niet af tot je wordt benaderd voor een volgende functie, maar spreek je ambities luid en duidelijk uit. 

Hoe logisch dat misschien ook klinkt, de meeste mensen wachten toch gemakkelijk af tot ze worden gevraagd. En wanneer dat niet gebeurt, denken ze ten onrechte nog weleens dat dát precies het bewijs is ‘dat ik niet goed, of niet goed genoeg, ben’. 

Dat kan anders. 

Coaching kan je helpen deze gedachten – die voortkomen vanuit je patroon – te doorzien. En je helpen de stap te zetten naar een ruimer bewustzijn waarin je andere stappen zet. Stappen naar de groei en ontwikkeling die bij je passen. 

Dit artikel is een bewerking van een artikel geplaatst in de Volkskrant van 7 februari jl. onder de titel: Vijf vrouwen lazen ‘Nice girls don’t get the corner’ zin of onzin.